Rabbimizin "celle sultânüh" gazabını söndürmek için (Lâ ilâhe illallah) güzel kelimesinden dahâ fâideli bir şey yoktur. Gazabının sebebi, kullarının, Ondan başkasına dönmesi, bağlanmasıdır. Mecâz âlemi olan bu dünyâda da, bu hâli görüyoruz. Zengin bir kimse, hizmetçisine kırılır, ona kızar. Hizmetçi de, kalbi iyi olduğu için, herkesten yüz çevirip, bütün varlığı ile efendisinin emirlerine sarılırsa, efendisi, ister istemez yumuşar. Merhamete gelir. Gazabı söner. İşte bu güzel kelime de, kıyâmet için ayrılmış olan doksandokuz rahmet hazinesinin anahtarıdır.

Bunun gibi, bu ümmetin büyük günâhlarına şefaat edip azaptan kurtaracak en kuvvetli yardımcı, Muhammed Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem"dir. Bu ümmetin büyük günâhları dedik. Çünkü önceki ümmetlerde büyük günâh işleyen pek az olurdu. Hattâ imânını küfür âdetleri ile ve şirk pislikleri ile karıştıran da az idi. Şefaate en çok ihtiyâcı olan bu ümmettir. Önceki ümmetlerde, bazıları küfürde inât etti. Bazısı da, hâlis olarak imâna gelip emirlere yapıştı.

Bu güzel kelime ve Peygamberlerin sonuncusu gibi bir şefaatçi olmasaydı, bu ümmetin günâhları kendilerini helâk ederdi. Bu ümmetin günâhları çoktur. Fakat, Allahü teâlânın af ve mağfireti de sonsuzdur. Allahü teâlâ bu ümmete af ve mağfiretini o kadar saçacak ki, geçmiş ümmetlerden hiçbirine böyle merhamet ettiği bilinmiyor. Doksandokuz rahmetini, sanki bu günâhkâr ümmet için ayırmıştır. İkrâm, ihsân, kabâhatliler, günâhlılar içindir.

Allahü teâlâ, af ve mağfiret etmeyi sever. Kusûr ve kabâhati çok olan bu ümmet kadar af ve mağfirete uğrayacak hiçbir şey yoktur. Bunun için, bu ümmet, ümmetlerin en hayırlısı oldu. Bunların şefaat edicisi olan bu güzel kelime, kelimelerin en kıymetlisi oldu. Bunların şefaatçileri olan Peygamberleri, Peygamberlerin en üstünü oldu. Furkân sûresi, yetmişinci âyetinde meâlen, (Allahü teâlânın, günâhlarını iyiliklerle değiştireceği kimseler, onlardır. Allahü teâlânın mağfireti, merhameti sonsuzdur) buyruldu.