Meşâyıh-ı kiramdan birçoğu, muhasebe yolunu seçmişlerdir. Her gece, yatacağı zaman, o gün yapmış olduğu işlerini, sözlerini, hareketlerini, hareketsizliklerini, düşüncelerini, her birinin niçin olduğunu anlarlar. Kusurlarını ve günahlarını temizlemek için, tövbe ve istiğfar ederler. Allahü teâlâya boyun bükerler, yalvarırlar. İbadetlerini ve iyiliklerini de, Allahü teâlânın hatırlatması ile ve kuvvet vermesi ile olduğunu bilirler. Bunun için, Hak teâlâya hamd ve şükrederler. Her kim gece yatarken, (Sübhânallahi velhamdü lillahi ve lâ ilâhe illallâhü vallâhü ekber) tesbihini yüz defa okursa, tesbih ve tahmid ve tekbir eylemiş olur. Böylece, muhasebe yapmış olur. Kendini hesaba çekmiş sayılır. Tesbih söylemek, tövbenin anahtarıdır. Bunu çok okumakla, kusurlarının, günâhlarının affedilmesini istemiş olur.

Tenzih kelimesini, [yani yukarıda yazılı olan tesbihi] çok okumakla kusur ve günahlar affolunur. İstiğfar etmek, günahların örtülmesini istemektir. Tenzih kelimesini okumak ise, günahların yok olmasını istemektir. O nerede, bu nerede? "Sübhanallah" kelimesi, şaşılacak bir kelimedir. Söylemesi çok kısadır. Manaları ve faydaları ise pek çoktur. Tahmid, yani "Elhamdülillah" kelimesini çok okumakla, Allahü teâlâya şükredilmiş olur. Onun verdiği nimetlerin şükrü yapılmış olur. Tekbir, yani "Allahü ekber" kelimesi, Allahü teâlânın, kulların yaptığı şükürlerden çok yüksek olduğunu, Ona yakışan şükür yapılamayacağını göstermektedir. Çünkü Ona yapılan istiğfarlar, af dilemeler için de çok istiğfar etmek lazımdır.

Ona yakışan hamd, ancak Onun tarafından yapılabilir. Bunun içindir ki kendisi, "Sâffât" sûresinin son âyetinde, (Sübhâne Rabbike Rabbil'izzeti...) buyurmuştur. Kendini hesaba çekmek isteyenler, bu âyet-i kerimeyi çok okumalıdır. Böylece istiğfar ve şükretmiş olurlar. İstiğfar ve şükredemediklerini de ve kusurlarını da bildirmiş olurlar.