Ümmü Varaka (radıyallahü Anha)
Resûl-i Ekrem Efendimiz hiçbir hanımın Bedir Savaşına katılmasına izin vermedi. Bu sebepten Ümmü Varaka'ya da müsaade edemedi. Fakat onun yanık hasretini, ısrarlı arzusunu, şehidlik özlemini teskin edecek onu sevindirecek, onu huzura kavuşturacak bir müjde verdi:
"Ey Ümmü Varaka! Allah sana şehidlik nasip edecektir..."
İki Cihan Güneşi Efendimiz onun bu kahramanca davranışından pek memnun kalmıştı. Ne zaman Ümmü Varaka'yı görse; kendisine "şehide" diye hitab ederdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz zaman zaman Ümmü Varaka'yı evinde ziyaret ederdi. Hal hatırını sorardı. Eshab-ı kiram böylesi fırsatları ganimet bilirdi. Böyle zamanları en iyi şekilde değerlendirmeye gayret ederlerdi. Efendimize ikramda bulunabilmek onu memnun edebilmek için âdeta yarışırcasına ellerinden gelen hizmeti yapmak isterlerdi. Bu arada zihinlerini meşgul eden konularda sorular sorarlardı.
Bir gün, ensarlı bir hanım vefat etmişti. Ümmü Varaka dini konulara çok meraklı idi. Kendi kendine: "Acaba öldükten sonra birbirimizi görür müyüz?" diye zihninden geçirdi. Bu soruya cevap aradı. İki Cihan Güneşi Efendimizin evine geldiği bir sırada bu konuyu açtı ve: "Ya Resûlallah! Öldüğümüz zaman birbirimizi görür müyüz?" diye sordu. Resûl-i Ekrem Efendimiz şöyle cevap verdi: "Can, ağaca konmuş bir kuş gibidir. Öyle ki, kıyâmet günü geldiğinde her can cesedine girer."
Onu şehit ettiler!..
Ümmü Varaka'nın biri erkek biri de kadın iki kölesi vardı. Vefatından sonra onların hürriyetlerine kavuşturulmalarını vasiyet etti. Ancak, köle ile câriye hırsa kapıldılar. Şeytana uydular. Bir an evvel hürriyetlerine kavuşma düşüncesiyle, aralarında anlaşıp Ümmü Varaka'ya sûikast hazırladılar. Odasına zorla girip öldürüp kaçtılar.
Bütün Müslümanları derinden üzen bu hâdise Hazreti Ömer devrinde oldu. Halife bu haberi duyar duymaz suçluların yakalanması için emir verdi. Suçlular hemen yakalandı ve idam edildiler...