Vassâfzâde Esad Efendi

Peygamber efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem), son derece dürüstlüğü ve sadâkati sebebi ile, en büyük düşmanları, azgın kâfirler dahi (Muhammed-ül-emin=Kendine güvenilir Muhammed) derlerdi. Bu kudsi vazifeyi, her türlü müşkilâta rağmen, devam ettirdi. Bir müddet sonra Cebrâil aleyhisselam Ona Alak sûresinin 14 âyetini daha getirdi. Peygamber efendimiz Mekkelilere, onların zulümlerine rağmen, kendisine vahiy olunan Kur'an-ı kerim sûrelerini okuyor, onları hak dine dâvet ediyordu. Mekkeliler, ona gülüyor, alay ediyorlardı. Namaz kıldığı ve görünmeyen bir ilâha ibâdet ettiği için, (Sen delirmişsin!) diyorlardı. O zaman, Allahü teâlâ, Kalem sûresinin 1-4. âyetlerini vahy etti. Bu âyetlerde meâlen, (Nun, Kalem ve onunla yazılanlara yemin olsun ki, Ey Muhammed, Sen deli değilsin. Doğrusu sana devamlı ecir [sevap] vardır. Şüphesiz Sen büyük bir ahlâka sahipsin) buyuruldu.

Kur'an-ı kerimin Allah kelâmı olmadığını ve Muhammed aleyhisselâm tarafından hazırlandığını iddiâ edenleri reddeden âyet-i kerimeler nâzil oldu. İsrâ sûresinin 88. âyetinde meâlen, (De ki, insanlar ve cinler birbirlerine yardımcı olarak, [belâgat, güzel nazm ve kâmil mânada] bu Kur'anın bir benzerini ortaya koymak için bir araya gelseler, yemin olsun ki, yine de benzerini ortaya koyamazlar) buyuruldu. Necm sûresinin 3 ve 4. âyetlerinde meâlen, (Muhammed, kendi arzusu ile konuşmaz.

[Çünkü O, tevhidi ilân ve şirki yok etmek ve şeriatı yaymak ile emrolunmuştur. ]

Onun [din işlerinde] konuşması ancak vahiydir) buyurulmuştur.

Kehf sûresinin 110. âyetinde meâlen, (Onlara de ki, ben de ancak sizin gibi bir insanım. Ama, bana Rabbimin tek bir ilah olduğu vahiy olunmuştur.

[Zâtında benzeri, sıfatlarında şeriki, ortağı yoktur. ]

Rabbine kavuşmak isteyen bir kimse, amel-i sâlih, faydalı iş işlesin ve Rabbine ibâdet etmekte hiç şerik [ortak] koşmasın) buyurmuştur.

Ve nihâyet, hâlâ Kur'an-ı kerimin Allahü teâlânın kelâmı olduğundan şüphesi olanlar için, Müddessir sûresi nâzil oldu.