Bir sahâbiye hattâ herhangi bir Müslümana dil uzatmak câiz olmaz. Her Müslümanı ve Eshâb-ı kirâmın hepsini iyilikle yâd etmemiz emrolundu. Üstadım Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdi, (Âdâb-ı tarika-i aliyye) kitâbında buyuruyor ki: (Ehlullaha itirâz eden kimsenin kâfirlik üzere öleceğini gösteren hadis-i şerifler vardır. Velinin masum olması şart değildir. Eshâb-ı kirâm arasında had cezâsı verilen ve eli kesilen oldu. Hâlbuki, sahâbenin en aşağı derecede olanı da veli idi. Hepsi, sahâbi olmayan velilerin hepsinden daha yüksek idiler. Velilerin hepsi, günâha devam etmekten mahfûzdurlar. Hepsi tövbe ve istiğfâr eder. Belki, bazen günâh işlediği için pişmanlıkları, ağlamaları, Allahü teâlâya yalvarmaları daha çok olur. Dereceleri artar. Bu sebeple, (Hikem-i Atâiyye)de, (Zillet ve inkisâra sebep olan günâh, izzet-i nefse ve kibre sebep olan tâatten daha hayırlıdır) denilmiştir. Amelleri ve sıfatları müsâvi olan iki veliden, tövbesi daha çok olanın, masûm olandan daha üstün olduğu bildirildi.)

(Buhâri)de diyor ki: (Eshâb-ı kirâmdan Abdullah adında birine, şarap içtiği için had cezâsı verildi. Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem" buna lanet edildiğini işitince, (Ona lanet etmeyiniz! Çünkü O, Allahı ve Resûlünü sevmektedir) buyurdu.

(Merec-ül-bahreyn)de, Ahmed Zerrûk'tan alarak diyor ki: (Masûm olmak, kusursuz olmak, Peygamberlere mahsustur. Velinin masûm olması şart değildir. Isrâr ve devam olmadan, büyük günâh işlemek, vilâyeti [evliyalığı] bozmaz. Veli, günâhından vazgeçer ve tövbe eder. Günâh işlemek, insanı helâk etmez. Günâha devam etmek, tövbeyi terk etmek, helâk eder. Âdem aleyhisselâmın zellesi ile, İblis'in ısyânı, bundan dolayı farklı oldular.) Eshâb-ı kirâmın hepsini sevmekle ve hepsine saygılı olmakla emrolunduk. Sevilmeleri az veya çok olabilir. Fakat, hiçbirine dil uzatmamız, kötü bilmemiz câiz değildir. Kendi kusurlarımıza bakmamız, hiçbir Müslümanı gıybet etmememiz lâzımdır.