Yâkût-i Arşî

Evlâd, Allahü teâlânın büyük bir ihsânıdır. Yaşadıkları müddetçe, insan, çok faydalarını görür. Ölümleri de, sevâb kazanmaya, yükselmeye sebeb olur. Büyük âlim, Nevevi "rahmetullahi aleyh" (Hilyet-ül-ebrâr) ismindeki kitâbında diyor ki:

(Abdüllah ibni Zübeyr "radıyallahü anhümâ" halife iken, tâûn hastalığı oldu. Bu tâûnda, Enes bin Mâlik'in "radıyallahü anh" seksenüç çocuğu öldü. Kendisi, Peygamber efendimizin "sallallahü aleyhi ve sellem" hizmetçisi idi ve bereket, bolluk için duâsını almıştı. Bu tâûnda, Abdurrahmân bin Ebû Bekr Sıddikin "radıyallahü anhümâ" kırk çocuğu ölmüştü). İnsanların en iyisi, en kıymetlisi olan Eshâb-ı kirâma "aleyhimürrıdvân" böyle yapılınca, bizler gibi günâhı çok olanlar, hesâba dâhil olur mu? Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Tâûn, eski ümmetlere, azâb olarak gönderildi. Bu ümmet için şehid olmaya sebebdir). Doğrusu, bu vebâda ölenler, şaşılacak bir huzûr, Allahü teâlâya teveccüh içinde ölüyor. Bu belâ gününde, insan, bu mübârek cemâate karışmaya hevesleniyor. Onlarla birlikte, dünyâdan ayrılıp, âhirete gitmeye özeniyor. Tâûn belâsı, bu ümmete gazab, azâb gibi görünmekte ise de, içyüzü rahmettir. Bu şehidlerin hâline dikkat olunduğu zamân, şaşılacak hâller, anlaşılamayan işler görülüyor. Böyle ikrâmlar, yalnız Allah için cânını fedâ edenlere mahsûstur.

Ölmemek için, vebâ hastalığı bulunan yerden kaçmak büyük günâhtır. Muhârebede, düşmân karşısından kaçmak gibidir. Vebâ bulunan yerden kaçmayıp sabreden kimse, ölünce, şehidlerin sevâbına kavuşur. Kabir sıkıntısı çekmez. Sabreden kimse, ölmezse, gâziler sevâbına kavuşur...

KABİR HAYATI...

Kabirdeki hayât, bir bakımdan, dünyâ hayâtına benzediği için, meyyit terakki eder, derecesi yükselir. Kabir hayâtı, insanlara göre değişir. Peygamberler "aleyhimüsselâm", kabrlerinde namâz kılar buyuruldu. Kabir hayâtı, şaşılacak bir şeydir. Cennetin tavanı, Arş'tır. Fakat, kabir de, Cennet bahçelerinden bir bahçedir. Akıl gözü bunu göremiyor. Kabirdeki şaşılacak şeyler, başka bir gözle görülüyor...