“yeter Ki Mübarek Yüzünüzü Göreyim!”
Bir gün Ahmed-i Bedevi'nin gözlerinde bir şişkinlik hâsıl oldu. Tedâvi için oradaki bir çocuktan yumurta istedi. Çocuk; "Elinizdeki yeşil değneği verir misiniz?" deyince, Seyyid Ahmed-i Bedevi de verdi. Çocuk, annesine giderek; "Dışarıda bir kimse var, gözü ağrıyor, tedâvi için benden bir yumurta istedi ve bu değneği verdi" dedi. Annesi; "Şimdi, evimizde yumurta yoktur" dedi. Çocuk gidip durumu Ahmed-i Bedevi'ye bildirdi. O da; "Git, falan yerde vardır" buyurdu. Çocuk oraya gidince, orasını yumurta ile dolu buldu. İçinden bir tek yumurta alıp getirdi. Çocuk o günden sonra Ahmed-i Bedevi'ye talebe oldu. Yanından ayrılmadı ve büyük evliyâdan oldu. Bu zât Abdül'âl idi...
Ahmed Bedevi hazretleri, talebelerinden işte bu Abdül'âl ve Abdülmecid'e çok ilgi ve ihtimam gösterirdi. Bunlardan Abdülmecid bir gün dayanamayıp hocasının yüzünü görmek istedi ve mübarek cemalini hiç göremediğini, artık tahammülü kalmadığını, bu duruma dayanamayacağını, bu sebeple yüzünden örtüsünü açmasını talep etti. Seyyid Ahmed Bedevi hazretleri de:
"Sonunda ölüm de olsa!.."
-Ey Abdülmecid! Beni görmeye dayanamazsın. Senin, benim yüzüme bakman belki de canına mal olur. Bir bakış, bir can mukabilindedir, buyurdu. Fakat o yine ısrar ederek:
-Ey efendim! Yeter ki mübarek yüzünüzü göreyim. Sonunda ölüm de olsa razıyım! Çünkü artık dayanamıyorum, dedi.
Bunun üzerine Seyyid Hazretleri yüzündeki örtüsünü kaldırdı. Abdülmecid, Ahmed Bedevi'nin cemalini görür görmez yere düştü. Ruhunu teslim etti...