Şâfiî Fıkıh âlimi Ebû Bekr Eş-şelî
Ebû Bekr eş-Şeli hazretleri, aklı, zekâsı, hâfızası kuvvetli, dikkatli ve çok uyanık bir zât idi. Simâ olarak yüksek dedelerine benzerdi. Gayet nûrlu, çok güzel bir zât olup, kendisini görenin kalbinde ona karşı muhabbet hâsıl olurdu. Her hâlinde istikâmet üzere olup, Resûlullah'ın sallallahü aleyhi ve sellem sünnet-i seniyyesine tam bağlı idi. Selef-i sâlihin denilen ilk iki asrın âlimleri ile halef-i sâdıkin denilen sonra gelen âlimlere tâbi olmak esas olduğu için, onların ve onlardan sonra gelen büyük âlimlerin hallerini çok anlatırdı.
Bu mübarek seyyidin oğlu şöyle anlatır:
"Bir zaman Hindistan'a gitmek için babamdan izin istedim. Babam; 'Öyle anlıyorum ki, müddet tamam oldu. Vefâtım yaklaştı. Vefâtımda yanımda bulunmanı isterdim' dedi. 'Yâni Hindistan'a gitmemi istemiyor musunuz?' dedim. Bir nevi gitmekte ısrar etmiş gibi oldum. Bunun üzerine; 'Sefere git! Allahü teâlânın emânında (emniyeti altında, korumasında) ol. Allahü teâlâ ne dilerse o olur' dedi. Ben sefere gitmekten vazgeçtim. Hakikaten de dediği gibi oldu. Bundan az bir zaman sonra 1643 (H.1053) senesi Safer ayının yirmi beşinde ikindi vaktine yakın bir sırada vefât etti.
Herhangi bir rahatsızlığı yoktu
Babamın, vefâtı sırasında herhangi bir rahatsızlığı görülmedi. Terim'deki Bâ'levi Mescidinin yakınındaki evinde gece-gündüz kavuşmayı arzu ettiği Rabbine kavuştu...
O gece defin için gerekli hazırlıklar yapıldı, kefenlendi. Talebeleri ve sevenleri o gün sabaha kadar rûhu için Kur'ân-ı kerim ve hatm-i tehlil okudular. Ertesi günü sabah namazından sonra cenâze namazı kılınıp, seyyidlerin, şeriflerin ve pekçok mübârek velinin medfûn bulunduğu Zenbel Kabristanına defnedildi."