Abdülazîz Derâverdî

Ebû Said-i Hudri (radıyallahü anh) haber verdi. Hazreti Âişe (radıyallahü anha) buyurdu ki: Şaban ayının onbeşinci gecesi Resulullah Efendimiz (sallallahu aleyhi vesellem) dışarı çıktı. Ben de arkasından çıktım ve takip ettim. Resulullah Efendimiz Baki Kabristanına gitti. Orada, mü'min erkek ve kadınlara ve şehidlere mağfiret ile dua etmeye başladı. Sonra eve döndü ve bana;
"Ey Âişe, Cebrâil (aleyhisselam) geldi ve bu gece Şaban'ın onbeşinci gecesidir; kalk, namaz kıl ve dua et! Allahü teâlâ bu gece senin ümmetinden, Beni Kelb kabilesinin koyunlarının tüyleri sayısınca insanı Cehennemden azad eder, ama bu gece kendine şirk koşana, kâhinlere, akrabasını ziyareti kesene, anne ve babasına isyan edene ve içki içmeye devam edene rahmet nazarı ile bakmaz" buyurdu. Sonra "O gece Allahü teâlâ buyurur ki: "Af isteyen yok mu, affedeyim. Rızık isteyen yok mu, rızık vereyim. Dertli yok mu, sıhhat, afiyet vereyim. Ne isteyen varsa istesin, vereyim..." Bu hâl, sabaha kadar devam eder... Ey Âişe! Bu geceyi ibâdetle geçirmem için bana izin verir misin?" buyurdu. Ben: "Elbette yâ Resûlallah" dedim. Kalktı, mübarek yüzünü yere koydu. Uzun zaman secdede kaldı. Resulullah Efendimiz dünyâdan göçtü, vefât etti zannettim. Kalktım, onu aradım. Elimi ayağının altına dokundum. Mübarek ayağını kımıldattı. Anladım ki sağdır, çok sevindim. Dinledim, secdede şöyle dua ediyordu:
(Allahümmerzuknâ kalben takıyyen mineş-şirki beriyyen lâ kâfiren ve şakiyyen.)
Sabah olunca bu duayı Resûlullahın yanında okudum. Resulullah Efendimiz "Ey Aişe! Bu kelimeleri ezberledin mi" buyurdu. Ben; "Evet, ezberledim yâ Resûlallah" dedim. Resulullah Efendimiz; "Kendin bil ve başkalarına da öğret. Bunları bana Cebrâil (aleyhisselam) öğretti ve secdede tekrar etmemiz haber verdi" buyurdular.