Bâbürlü Hükümdarı Evrengzib
Evrengzib Türk ve Müslüman dünyası ile iyi ilişkilerde bulunmuş, komşuları ile önemli bir meselesi olmamıştır. Halktan alınan vergileri azaltmış, düzeni ve huzuru sağlamıştı. Yemen İmamına, Habeşistan Hükümdarına gümüş ve altın para yardımı yapmıştır. Osmanlı Padişahı Sultan III. Ahmed Han ile de karşılıklı elçiler göndererek iyi münasebetler kurmuştu. Fakat onun hükümdarlığı zamanında İngilizler, bazı Hindistan şehirlerinde koloniler kurarak asker yığmaya başlamışlardı. Bu ise 150 sene sonra gerçekleştirecekleri Hindistan'ın işgalinin ön hazırlığı idi. Maalesef hiçbir devlet adamı bu tehlikeyi önceden fark edemedi...
Devletinin bütün ihtişamına karşılık Âlemgir'in sâde bir hayâtı vardı. Giyim-kuşamı, yeme-içmesi ve diğer her türlü faâliyeti sâdelik sınırlarını geçmezdi. Çok düzenli bir hayâtı vardı. Bâbürlüler Devletini yönetmeye başladığı ilk günden itibâren, Allahü teâlânın rızâsı için çalışmayı elden bırakmayan Âlemgir Şah, vefât edeceği zaman bile, Marata denilen isyânkâr Hindûlarla savaşıyordu. 3 Mart 1707 târihinde Bombay'ın kuzey doğusuna düşen Evrengâbâd yakınlarında, Ahmednagar'da doksan yaşında vefât ettiğinde, işitme hâriç bedeni faaliyetlerinde hiçbir bozukluk yoktu. Huldâbâd (Ravza) denilen yerde defnedildi.
"Senelerim boşa geçmiş!"
Birinci Âlemgir Şah'ın son sözleri şunlar olmuştu:
"Kim olduğumu da, nereye gittiğimi de, benim gibi bir günahkârı bekleyenin ne olduğunu da bilmiyorum. Senelerim boş yere geçmiş. Allahü teâlâ daima kalbimdeydi ama, gözlerimde onu görecek ışık yokmuş! Benim için artık hiçbir ümid yok. Bir deri bir kemik kaldım. Çok günahkârım ve beni nelerin beklediğini bilmiyorum. Allahü teâlânın selameti üzerinize olsun..."