Büyük üstadımız İmâm-ı Rabbâni hazretleri, birinci cilt 228. mektubunda buyuruyor ki: Zamanımız, Resûlullahın nurlu zamanından çok uzak olduğu ve kıyamet vakti yaklaştığı için, bid'atler her tarafa yayıldı. Resûlullahın sünneti, yani dinimizin emirleri ve yasakları unutuldu. Din bilgilerini yaymak için çok çalışınız! Allahü teâlânın rızasını kazanmaya sebep olan şeylerin başında bu çalışmak bulunmaktadır. Resûlullahın şefaatine kavuşturacak, en faydalı şey, bu çalışmaktır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana, yüz şehit sevabı verilecektir.) [Burada sünnet, dinimizin bir hükmü demektir.] Bir sünneti meydana çıkarmak için, bunu evvelâ kendinin yapmak, sonra bunu neşretmek, başkalarının da yapmaları için çalışmaktır.

Son nefesinizin nasıl olacağını çok düşündüğünüzü yazıyorsunuz. Bu üzüntüden kurtulan kimse yoktur. Allahü teâlânın rızasına kavuştuğumu zannetmiyorum diyorsunuz. Bu zandan kurtulmak, vahiy geldiği zamanda idi. Sonraki zamanlarda, ancak bunun alâmetleri ve müjdeleri vardır. Kati bilinemediği için üzüntüsünden kurtulmak mümkün değildir. İbadetlerimin ve taatlarımın kabul olacaklarını ümit etmiyorum. Bu sebeple ibadet yapmakta bazan gevşek davranıyorum diyorsunuz. Kabul olacağını bilsek de, bilmesek de, ibadet yapmamız ve yaparken hasıl olan kusurumuz için istiğfar etmemiz, kabul olması için yalvarmamız lazımdır. Böylece kabul olması ihtimali artar. İbâdet yapmak, sonra istiğfar etmek kulluk vazifemizdir. Bundan başkası şeytanın vesvesesidir.

Beni seviyor musunuz, diyorsunuz. Sizin bize muhabbetiniz, bizim size olan muhabbetimizin eseridir. Ağacın dallarında bulunan her şey, gövdesinden gelmektedir. Mâide sûresinde, (Allahü teâlâ, onları sever. Onlar da, Onu severler) ve (Allahü teâlâ, onlardan razıdır. Onlar da, Ondan razıdırlar) buyuruldu. Kendi muhabbetini ve rızasını, onların muhabbetlerinden ve rızalarından evvel bildirdi...