RESÛLULLAHIN GÖZYAŞLARI... Harbden sonra, Medine'ye dönüyorlardı. Şehre yaklaştıklarında kadınlar Resûlullah'ı ve eshabı öven şiirler okuyorlar, bunların içinde Nevfel'in iki oğlu ile hanımı da vardı. Resûlullah'ın huzuruna varıp hâlini sordular. Peygamberimizin gözleri yaşarmıştı. Nevfel'in şehid olduğunu hanımına söyleyemedi ve eliyle arka tarafı işaret etti. Arkada hazreti Ali vardı. O da Resûlullahın söylemediğini görünce eliyle arkayı işaret edip geçti. Nevfel'in hanımı askerin en arkasından gelmekte olan hazreti Ebu Bekir'in yanına varıp kocası Nevfel'i sordu. Hazreti Ebu Bekir; "Ya Rabbi! Habibin gönül yıkmaktan sakındı. Ben Nevfel'in şehid olduğunu söylersem Resûlullah'a muhalefet etmiş olurum. Eğer söylemesem yalan söylemiş olurum. Sen bana yardım et. Ya bana ilhamla ne diyeceğimi bildir ya bu hatunun kalbine bir sabır ve tahammül gücü ver" diye dua ettikten sonra "Ya Allah!" diye nida etti. Bir de baktılar ki, hazreti Nevfel atına binmiş elinde kılınç olduğu halde tozu dumana katıp geliyor... Doğruca hazreti Ebu Bekir'in huzuruna gelip; "Buyurun ya Eba Bekir! Beni mi çağırdınız?" dedi. Resûlullah Efendimiz; "Bu Allah'ın bir âyetidir, acaba kimin sebebiyle zuhur etti?" dedikleri sırada, Cebrail aleyhisselam gelerek şu haberi verdi:
"BİR KERE DAHA DESEYDİ!.." "Ya Resûlallah! Şükür secdesi eyle! Cenab-ı Allah İsa aleyhisselâm gibi senin eshabından birine de ölüleri diriltme salahiyeti verdi. Eğer hazreti Ebu Bekir bir kere daha 'Ya Allah' dese idi, Cenab-ı Allah bütün şehidleri diriltecekti..." Resûlullah Efendimiz hemen hazreti Ebu Bekir'in sakalından öptü ve; "Hak teâlâ sana büyük ikramda bulundu. Allah'a hamdolsun ki bana Hazreti İsa gibi ölüleri diriltme izni verilen bir ümmet verdi" buyurdu... Hazreti Nevfel daha nice seneler yaşadı ve iki oğlu daha oldu. Bu mübarek sahabe, Yemame Cenginde şehid edildi. Dolayısıyla bir ömürde iki defa şehadet şerbeti içmiş oldu...
