Büyük Mutasavvıf Ebû Yâkûb Nehrecûrî
Ebû Yâkûb Nehrecûri buyurdu ki:
"Doğruluk, açıkta ve gizlide hakka uymak ve uygun olmaktır. Doğruluğun hakikati, darlık ve kıtlık zamanlarında da hakkı söyleyebilmektir."
"Allahü teâlâyı en iyi tanıyan, O'nun eserlerini, kâinattaki nizâm ve intizâmı, ondaki ince ve eşsiz sanatı görüp, Allahü teâlânın büyüklüğü ve yüceliği karşısında hayran olup, hayrette kalan kimsedir."
"Dünyâ bir deryâ, insanlar bu denizde yolcu, gemi takvâ, âhiret ise sâhildir."
"Doyması yemekle olan kimse, dâimâ açtır. Zenginliği mal ile olan fakirdir. Çünkü o mal, her zaman elde kalmaz. Allahü teâlâdan yardım istemeyen, başarısızlığa mahkûmdur. İhtiyâcını insanlara arz eden mahrum kalır. Gerçekte bütün ihtiyaçları gideren Allahü teâlâdır. Kullar birbirinin ihtiyaçlarını gidermekte vâsıtadır. Allahü teâlâ, insanlara, birbirinin ihtiyâcını gidermek için güç ve kuvvet vermezse, kimsenin kimseye yardımcı olmaya gücü yetmezdi. Bu bakımdan ihtiyaçları, her şeyin sâhibi ve mâliki Allahü teâlâya arz etmeli. Allahü teâlâ bir işin olmasını dilerse, onun meydana gelmesini temin edecek sebepleri de yaratır."
"İnsan kendisine verilen nimete şükrederse, Allahü teâlâ, o nimeti insanın elinden almaz. Eğer nimete şükretmeyip, kıymetini bilmezse, o nimet devâm etmez, elden gider."
"La ilahe illallah de!.."
Ebu'l Hasan Müzeyyin anlatıyor:
"Vefat ederken Ebû Yâkûb Nehrecûri'ye 'La ilahe illallah de' dedim.Tebessüm ederek, 'Beni mi istiyorsun? Ölümün zevkini tatmayan, ölümü ve hayatı yaratan Zat'ın izzetine yemin ederim ki, şimdi benimle O'nun arasında izzet hicabından başka bir şey yoktur' dedi ve o anda ruhunu teslim etti..."
Ebu'l Hasan Müzeyyin bu olayı her hatırladığında "Benim gibi biri nasıl olur da Allah'ın evliyasına Kelime-i şehadet telkin eder" der ve ağlardı...