Resûlullah Efendimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) yolu, kâfirlere düşmanlık, onlardan uzaklaşmak idi. İki düşman, birlikte sevilemez. Bir kimse birini seviyorum dese, fakat onun düşmanlarından teberri etmese bu sözüne inanılmaz. Allahü teâlâ, Tevbe sûresinin 74. âyetinde mealen, (Ey Peygamberim! Kafirlerle, münafıklarla cihad et! Onlara düşmanlık yap!) buyurdu. Mümtehine suresinin dördüncü ayetinde mealen, (İbrahim aleyhisselâmın ve Onunla beraber olan müminlerin sözlerinden ibret alınız! Onlar, kafirlere dediler ki, biz sizden ve putlarınızdan uzağız. Dininizi beğenmiyoruz. Allahü teâlâya inanıncaya kadar, aramızda düşmanlık vardır) buyurdu. Bundan sonraki âyet-i kerimede meâlen, (Bu sözlerinde sizin için ve Allahü teâlânın rızasını ve ahiret gününün nimetlerini isteyenler için ibret vardır) buyurdu. Yine bir âyet-i kerimede Allahü teâlâ meâlen buyuruyor ki: (Kafirleri sevmek, Allahü teâlâyı sevmemektir. İki zıt şey birlikte sevilemez). Âl-i İmrân suresinin 28. âyetinde meâlen, (Kâfirleri sevenleri, Allahü teâlâ, azabı ile korkutuyor) buyurdu.

Resûlullah Efendimiz hadis-i şeriflerinde, (Bir kimse, Allahü teâlâyı sevmezse ve Allahü teâlânın düşmanlarını düşman bilmezse, hakiki iman etmiş olmaz. Müminleri Allah için sever ve kâfirleri düşman bilirse, Allahü teâlânın sevgisine kavuşur.), (Bir kimse, Allahın dostlarını sever, düşmanlarını düşman bilirse ve Allah için verir ve Allah için vermezse, imanı kâmil olur.), (İsyân edenlere düşmanlık ederek, Allaha yaklaşınız!), (Allahü teâlâ, bir Peygambere vahiy etti ki, falan âbide söyle: Dünyada zühd ederek, nefsini rahata kavuşturdun ve kendini kıymetlendirdin. Benim için ne yaptın?) Âbid sordu: Yâ Rabbi! Senin için ne yapılır? Allahü teâlâ buyurdu ki: (Düşmanıma, benim için düşmanlık ettin mi ve sevdiğimi benim için sevdin mi?)