Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem" efendimiz buyurdu ki: (Ali'yi seven, muhakkak beni sevmiştir. Ona düşmanlık eden muhakkak bana düşmanlık etmiştir. Onu inciten, muhakkak beni incitmiştir. Beni inciten, muhakkak Allahü teâlâyı incitmiş olur.) Hazreti Ali (radıyallahü anh) anlatır:

Yemen'den bir grup insan Resûlullah efendimize gelip; "Bize dinimizi öğretecek, aramızda Allahın kitabı ile hüküm verecek bir heyet gönder" dediler. Resûlullah efendimiz "Yâ Ali, Yemen halkına git. Onlara İslamı ve sünnetlerimi öğret. Aralarında Allahın kitabı ile hüküm ver" buyurdu. Ben; "Ey Allahın Resûlü, Yemen halkı çok cahildir. Bana altından kalkamayacağım meseleler getirebilirler" dedim. Resûlullah efendimiz mübarek elleriyle göğsüme vurarak; "Git! Allah kalbine ilham ederek, lisanını yanlış söylemekten korur" buyurdu. Resûlullah efendimiz bu sözü söylediği günden bugüne kadar, iki kişi arasında verdiğim hükümlerden hiçbirinde şüpheye düşmedim...

Resûlullah efendimiz bir gün buyurdular ki: (Beni İsrail'de bir kişi vardı. Çok hayır yapardı. Hatta o zat sizin içinizde haşrolunacaktır.) Eshâb-ı kirâm dediler ki: (Yâ Resûlallah! Bu zat ne hayır yapardı?) Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Ona babasından çok mal kalmıştı. Bununla, bir bostan satın alıp, onu fakirlere vakfetti. Rabbim huzuruna vardığım zaman bu, benim bostanım olur dedi. Yine birçok altın ayırıp onu fakir ve zayıf kimselere verdi. Bununla da, cenâb-ı Haktan cariye ve köle satın alırım dedi. Yine birçok köle azad etti. Bunlar dahi Allahü teâlânın huzurunda benim hizmetçilerim olur, dedi. Bir gün de, bir âmâya rast geldi. Gördü ki, bazen yürür, bazen düşer. Ona bir binecek hayvan satın alıp, bu da Allahü teâlânın huzurunda benim binecek hayvanımdır dedi.) Resûlullah efendimiz bu hikâyeyi haber verdikten sonra da, (Nefsim, kudreti elinde olan Allahü teâlâya yemin ederim ki, bu hayvan onun için eyerlenmiş ve gem vurulmuş hazır olduğunu görüyorum. Bu zat, ona biner de mahşere öylece gelir) buyurdu.