Akıllı kimseye lâyık olan, her zaman hasetten kaçmasıdır. Haset, Allahü teâlânın bir kuluna ihsân ettiği nimetin, ondan çıkmasını istemektir. Faydalı olmayan, zararlı olan bir şeyin ondan çıkmasını, uzaklaşmasını istemek, haset olmaz, gayret olur. Haset, kazaya râzı olmamak, Allahü teâlânın kulları hakkında hükmettiğinden başkasını istemek, Müslümanın elindeki nimetin yok olmasını arzu etmektir. Hasetçinin canı rahat olmaz. Bedeni rahata kavuşmaz. O, ancak kıskandığı kişinin elindeki nimet yok olunca rahatlar. İbn-i Sirin buyurur ki:

"Hiçbir kimseyi haset etmedim. Çünkü, eğer o Cennetlik birisi ise, onu nasıl haset edebilirim. Çünkü o Cennete gidecektir. Cehennem ehlinden ise, onu haset etmem mümkün değil, çünkü o Cehenneme gidecektir."

Haset, kötü tabiatlı kimselerin huyundandır. Bunu terk etmek ise, asil ve şerefli kimselerin işidir. Bir kimse, Müslüman kardeşinde iyi bir durum görür, aynısının kendisinde de olmasını ister, fakat o iyi durumun Müslüman kardeşinden gitmesini istemez. Böyle bir istek, yasaklanan ve kınanan hasetten sayılmaz, gıpta olur.

Hasetçinin (kıskancın) kıskançlığı, umûmiyetle Allahü teâlânın fazla ihsânda bulunduğu kimselere olur. Allahü teâlâ, o kimseye nimetlerini arttırdıkça, haset eden kimsenin de kin ve intikam dolu kıskançlığı artar. Muhammed bin Hüseyn el-Ammi "Allahü teâlânın bir kimseye nimeti arttığı zaman, hasetçiler (kıskananlar), onu kıskanmaya başlarlar. Aleyhinde sözler söylerler. Fakat, Allahü teâlâ bir kuluna bir nimet lütfederse, artık kıskananın kıskanması, o nimete zarar vermez" buyurdu.

Hammâd bin Humeyd, Hasen-i Basri hazretlerine "Efendim! Mümin haset eder mi?" diye sordu. Hasen-i Basri; "Hazreti Yakûb'un oğullarını ne zaman unuttun. Onlar, kardeşleri Yûsuf'u (aleyhisselam) haset etmişlerdi. Fakat haset, insanoğlunun kalbinde gizli ve üzeri kapalı olarak durur. İnsan diliyle ve eliyle, hasedini ortaya çıkarmadığı müddetçe hasedi ona zarar vermez" buyurdu.