Hadîs âlimi Ali Bin Fudayl
Süfyân bin Uyeyne buyuruyor ki: "Fudayl bin İyâd ve oğlu kadar Allah korkusu olan kimse görmedim."
Fudayl bin İyâd buyuruyor ki:
-Kûfe'de bir keçimiz vardı. Bir gün başkalarının arpalarından yemişti. Bundan sonra o keçinin sütünden içmedik.
İbn-i Mübârek buyuruyor ki:
-Zamanımızda insanların en üstünü, Fudayl ve oğlu Ali'dir.
Bu mübarek baba ile oğulun havf (Allahü teâlânın azabından korkmak) ve reca (Allahü teâlânın rahmetinden ümidli olmak) ve faziletleri hakkında anlatılan kıssalar çoktur.
Bir gün Ali bin Fudayl bir kimsenin, "O gün insanlar, âlemlerin Rabbi için (Ona hesab vermek için kabirlerinden) kalkacaklar" (Mutaffifin sûresi-6) âyet-i kerimesini okumakta olduğunu duydu. Bunun tesiri ile bayıldı ve yere düştü. Bir gün de, Ali bin Fudayl ağlıyordu.
-Seni ağlatan nedir? diye sordular.
-Bana zulmedene, yârın Allahü teâlânın huzuruna çıkıp da, hiçbir sebep yokken niçin zulm ettiği kendisine sorulunca, hiçbir cevap veremeyecek olan kimseye acıyorum da onun için ağlıyorum, buyurdu.
Fudayl bin İyâd hazretlerine, oğlu Ali'nin "Yalnız başıma öyle bir yerde olsam ki, ben insanları görsem, ama insanlar görmeseler" dediğini söylediler. Fudayl hazretleri de "Keşke oğlum Ali sözünü tamamlasaydı ve; "Öyle bir yerde olsam ki, insanlar beni, ben de insanları görmesem" deseydi.
"El-Kâria" sûresi okunurken...
Bu nurlu oğul, babasından bir müddet önce vefât etti.
Vefât etmesine sebep şu idi ki, Ali bin Fudayl Kur'ân-ı kerimden bir sûreyi sonuna kadar dinlemeye tahammül edemez düşüp bayılırdı. Bir defasında, birisi "El-Kâria" sûresini okuyordu. Ali bin Fudayl bunu dinlerken düşüp bayıldı. Baktılar ruhunu teslim etmiş.