İslâm dininde rükû ve secde, ancak varlığı mutlak lâzım olan, Allahü teâlâya yapılır. Müslüman, namazda Kâbe-i muazzamaya dönerek, Allahü teâlâya secde etmektedir. Kâbe'ye karşı secde edilir. Kâbe için secde edilmez. Kâbe için secde eden kâfir olur. Hiçbir insana ve hiçbir mahlûka karşı secde etmek câiz değildir. Çünkü insan, Allahü teâlânın yarattığı mahlûkların en şereflisi olup, yaratılışta, yâni insanlıkta, hiçbirisinin diğerinden farkı yoktur. Maddi makam ve rütbeler ise, insanın mahiyetini değiştiremez. [Kendilerinin ilah olduklarını iddiâ eden, Firavunlar ve Nemrudlar dahi, diğer insanlar gibi yemekten, içmekten ve diğer beşeri ihtiyaçlardan ve ölümden kurtulmuş değillerdir...

Allahü teâlânın, insanlar içerisinden seçmiş olduğu kulları olan Peygamberler de, sıfât-ı beşeriyyede diğer insanlarla aynıdır. Yâni, onlar da yerler, içerler, soğukta üşürler. Ancak, Allahü teâlâ, onlara husûsi nimetler ve çeşitli mucizeler ihsân etmiştir. Hiçbir sâlih kul, Peygamber derecesine kavuşamaz. Peygamberler mâsumdurlar. Aslâ günah işlemezler. Bazı Peygamberlerden zelle sâdır olmuştur. Zelle, günah demek değildir. Bir işi, en güzel şekilde yapmamak demektir. Güzeldir, fakat en güzel değildir.]

Yüzünü yere koymak, yâni secde ederek tâzim etmek, kişinin kendi zilletini, aşağılığını ve tâzim ettiği zâtın şânının büyüklüğünü ve yüceliğini itiraf etmektir. Böyle bir tâzim ise, hakiki nimet verici ve kâinâtın yaratıcısı olan, Allahü teâlâdan başkasına lâyık değildir. Hattâ, böyle tâzimler şöyle dursun, Peygamber efendimiz , Eshâb-ı kirâmı "aleyhimürrıdvân" kendisi gelince ayağa kalkmaktan nehyetmişti... Onun Eshâbı arasında, kendisine tahsis edilmiş herhangi bir oturma yeri, taht, sedir gibi bir şeyi de yoktu.

Peygamberimiz , Eshâb-ı kirâmın yanına geldiği zaman, boş olan münâsip bir yere otururdu. Kendisini tanımayanlardan o meclise gelenler, kendisini bilemez (Resûlullah kimdir?) diye sorarlardı. Resûlullah, böyle hareket edince, diğer âciz insanların ne yapması lâzım olduğu düşünülmelidir.