Kalbin Hastalıktan Kurtulması Için

Tercüme ettiği İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin Mektûbât'ının 1. cild 46. mektubunda şöyle buyuruluyor: Allahü teâlânın var olduğu ve bir olduğu, hattâ Muhammed aleyhisselâmın, Onun resûlü olduğu ve hattâ onun getirdiği her emrin ve haberlerin, doğru olduğu, güneş gibi meydandadır. Düşünmeye, isbât etmeye hiç lüzûm yoktur. Kalbin bunlara inanması için, kalbin bozuk olmaması, mânevi hastalığı bulunmaması lâzımdır. Kalb hasta ve bozuk olunca, kalbin inanması için, akıl ile düşünmek, incelemek lâzım olur. Kalb hastalıktan kurtulur, basîretten yâni kalb gözünden mânevi perde kalkarsa, bunlara seve seve inanır. Meselâ, safrası bozuk kimse, şekerin tadını duymuyor. Şekerin tatlı olduğunu ona anlatmak, isbât etmek lâzım olur. Fakat, safra hastalıktan kurtulunca, isbât etmeye lüzûm kalmaz. Hastalıktan dolayı isbât etmek lâzım olması, şekerin tatlılığına bir kusur vermez. Şaşı olan, bir şeyi iki görür ve iki kişi var sanır. Şaşıdaki göz hastalığı, karşısındaki bir şeyin, iki olmasını icap ettirmez. O iki gördüğü hâlde, görünen yine birdir. Bunun bir olduğunu isbât etmek çok zordur. Müslüman olmak için, yalnız kalbin îman etmesi, inanması lâzımdır. Fakat, her Müslümanın kalbine, dahilî düşmanı olan nefsinden ve hâricî düşmanları olan şeytanlardan ve kötü arkadaşlardan hastalık gelmektedir. Nefis, yaratılışta şeriate düşmandır. Kalbin hasta olması, şeriatin emirlerinin tadını duymamak, yasak ettiklerinden zevk almaktır. Dünyaya düşkün olmak, kalbdeki îmanı zayıflatmaktadır. Bir kimse, nefslerinin esîri olan gâfil insanların sohbetlerinden, sözlerinden uzaklaşırsa ve nefsi tezkiye olursa, bu dahilî ve hâricî düşmanlardan kalbe hastalık gelmez. Mevcut hastalık da, tasfiye edilince, kalb hakîkî îmana kavuşur. Nefsin cibillî hastalığından tezkiyesi ve kalbin tasfiyesi, mürşid-i kâmilin sohbetinde bulunmakla, kitaplarını okumakla ve şeriate uymakla nasip olur.