Karasenirli Ali Hâfız
Ali Hâfız çok cömertti. Bir lokması olsa talebeleri ile berâber yemek isterdi. Çocukları çok severdi. Onları karşısına alır, tatlı tatlı sohbet eder, izâhât verirdi. Dünyâ malına hiç değer vermezdi. Kazandığını olduğu gibi hanımına verirdi. Talebelerine, sevdiklerine hanımlarına karşı çok yumuşak davranmalarını, onların hukukunu iyi gözetmelerini, merhametli olmaları gerektiğini sık sık anlatırdı.
Talebelerinden birine, "Müslüman zikirle kalpten kötü istekleri kesince, kalpteki imân nûru kuvvetlenir, meyve verir. Bu fidanları buradan sökelim, şuraya dikelim" dedi. O talebenin hiç itirâz etmek âdeti olmadığı hâlde o gün; "Efendim! Burası iyidir" dedi. Ali Hâfız; "Bu fidanları buradan sökelim şuraya dikelim" deyince, talebesi tekrar; "Hocam buranın yeri iyidir, etrafı boştur" dedi.
"Beni buraya defnediniz"
Bunun üzerine Ali Hâfız; "Evlâdım! Ben yakında vefât edeceğim. Benim yerim burasıdır. Vefât ettiğimde türbede yatan zâtın akrabalarından izin alıp, buraya defnedersiniz" dedi. Fidanları söküp başka bir yere diktiler. Aradan bir süre geçince rahatsızlanan Ali Hâfız, doktor getirilmesini istedi. O talebe hocasının yüzüne doktora neye lüzum der gibi bakınca; "Allahü teâlâ sebepler halk eder. Sebebe yapışmak lâzım" dedi.
Doktor gelip muâyene ettikten sonra bir şey yok deyip gitti. Gece yarısına doğru Kelime-i şehâdet getirerek vefât etti (1957). Vefât ettiğinde altmış beş yaşında idi. Dediği yere defnedildi...