Ey oğlum! Bütün varlıkların hülasası, özü olan insan, eğlence için, oyun için, yiyip içmek, gezmek, yatmak, keyif sürmek için yaratılmadı. Kulluk vazifelerini yapmak için, Rabbine itaat, tevazu, kuvvetsizliğini, ihtiyacını göstermek, O'na sığınmak ve yalvarmak için yaratıldı. Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği ibadetlerin hepsi, insanlara faydalı şeylerdir. İnsanlara yaradığı için emredilmiştir. Yoksa, hiçbir ibadetin Allahü teâlâya faydası yoktur. Candan teşekkür ederek, minnet ile ibadet yapmalı, tam teslim olarak, emirleri yapmaya ve yasaklardan kaçınmaya çalışmalıdır. Allahü teâlâ hiçbir şeye muhtaç olmadığı halde kullarını emir ve yasaklar vermekle şereflendirdi. Her şeye muhtaç olan biz kulların bu büyük ihsana bol bol teşekkür etmemiz, bunun için de emirleri yapmaya candan sarılmamız lazımdır...

İyi biliyorsun ki, dünyada biri mevki, rütbe sahibi olsa, emrinde bulunanlardan birine mühim bir vazife verse, bu vazifenin yapılmasında emir verene de fayda olduğu halde bu işçi, bu vazifeye ne kadar çok önem ve kıymet verir. Bu vazifeyi bana büyük bir zat verdi diye övünür ve seve seve, zevk ile yapmaya çalışır değil mi? Yazıklar olsun! Allahü teâlânın büyüklüğü, yüksekliği, bu kimsenin büyüklüğü kadar değil midir de, İslam dininin istediklerini yapmaya böyle çalışılmıyor. Utanmak lazımdır. Gaflet uykusundan uyanmamız lazımdır. İmanım var demek, Müslümanım demek, insanı kurtarmaz. Kalbin inanması, yakin hasıl etmesi lazımdır. Hucürât sûresi, onsekizinci âyetinde meâlen, (Allahü teâlâ, yaptıklarınızı hep görmektedir) buyrulduğu halde haramları yapıyorlar. Halbuki herhangi bayağı bir kimse bu çirkin işleri görecek olsa, belki görmek ihtimali olsa, yapmaktan vazgeçerler. Bu halin iki sebebi olabilir:Ya, Allahü teâlânın verdiği habere inanmıyorlar. Yahut da, Allahü teâlânın görmesine önem vermiyorlar. Haramları bu iki sebep ile işlemek, imanı mı gösterir, kafir olmayı mı gösterir?