Tasavvuf, Allah'a Yakınlık Demektir
"Altı çeşit tövbe vardır:
1) Kalp ile tövbe: Kalben bütün kötü arzularını frenler ve önler. Kıskançlığı ve nefsin diğer arzularını öldürür. Kul ile Allahü teâlâ arasındaki perdelerin kalkmasına yardım eder.
2) Dil ile tövbe: Kötü sözler söylemekten dili alıkoymak ve onu devamlı Allahü teâlâyı zikre ve Kur'ân-ı kerim okumaya alıştırmak demektir. Muhabbet yolunda sâdece diline hâkim olabilen ve onu zikirde kullananlar muvaffak olurlar. Tek başına kalp ile tövbe, Allahü teâlâya kavuşmak için yeterli değildir. Kulaklar, gözler eller ve nefs kalbin kölesidirler. Bu yüzden bunlar, dil ile yapılan tövbe ile kontrol edilebilirler.
3) Göz ile tövbe: Harama bakmamak ve başkalarının kusurlarını görmemektir.
4) Kulak ile tövbe: Sûfilerin kulağı, Allahü teâlânın zikrinden başka bir şey duymamalıdır.
5) Ayak ile tövbe: Ayakları haramlardan ve kötülüklere gitmekten korumaktır.
6) Nefs ile tövbe: Nefsin arzularını frenleyerek yapılan tövbedir... Bu tövbelerin dışında; tövbe-i hâl, tövbe-i mâzi ve tövbe-i müstakbel olmak üzere üç tövbe daha vardır.
Tövbe-i hâl: Yeni işlediği günahlara tövbe etmek ve ileride işlememeye yemin etmektir.
Tövbe-i mâzi: Geçmişte yapmış olduğu günahlar için tövbe etmektir.
Tövbe-i müstakbel: Gelecekte hiç günah işlememek için Allahü teâlâya yalvarmaktır."
"Tasavvuf, bir insanın mânevi ve dini hayâtının ve işlerinin bir nizâma bağlanmasıdır. Allahü teâlanın veli kulu, dünyâ ile ilgisi kesik olmasına karşılık, dünyâ işlerine tepeden bakmaz ve bu işler hakkında kötü konuşmaz. Yâni dünyâ için ne sevgisi ne de nefreti vardır. Tasavvuf, Allahü teâlâ ile yakın dostluk demektir. Sûfinin, kalbinde hiçbir kir ve kötülük olmaz. Sûfiler, mutlak suskunluk içindedirler ve ilâhi nûrun etkisi altında şaşkın bir vaziyettedirler. Sûfi ne kadar çok üzüntü, acı ve yalnızlık çekerse, Allahü teâlâya o kadar yaklaşır."
"Tasavvuf, bir insanın mânevi ve dini hayâtının ve işlerinin bir nizâma bağlanmasıdır. Allahü teâlanın veli kulu, dünyâ ile ilgisi kesik olmasına karşılık, dünyâ işlerine tepeden bakmaz ve bu işler hakkında kötü konuşmaz. Yâni dünyâ için ne sevgisi ne de nefreti vardır. Tasavvuf, Allahü teâlâ ile yakın dostluk demektir. Sûfinin, kalbinde hiçbir kir ve kötülük olmaz. Sûfiler, mutlak suskunluk içindedirler ve ilâhi nûrun etkisi altında şaşkın bir vaziyettedirler. Sûfi ne kadar çok üzüntü, acı ve yalnızlık çekerse, Allahü teâlâya o kadar yaklaşır."