Ümeyye Bin Ebî Salt
Ümeyye bin Ebi Salt, yolda bir kiliseye uğradı. Orada râhibler vardı. Hâlini onlara anlattı. Râhiblerden biri, Ümeyye'ye dedi ki:
-Sana yazıklar olsun. Hemen geri dön ve Ona imân et! O âlemlerin Rabbinin Resûlüdür. Son Peygamberdir, dedi.
Ümeyye bin Ebi Salt geri dönüp, Hicâz'a ulaştı. O sırada Bedr Gazâsı yapılmış ve Kureyş kabilesinin ileri gelenleri ölmüştü. Ümeyye bunu öğrenince; "eğer O Peygamber olsaydı, kendi kavminin ileri gelenlerini öldürtmezdi" diyerek fikir yürüttü. Oradan ayrılıp Tâif'e gitti. Uzun zemân orada kaldı...
Bir gün uyumuştu. Kız kardeşi de yanında idi. Rüyâsında evin damının yarılıp iki beyâz kuşun içeri girdiğini gördü. Kuşlardan biri karnının üzerine konup kaftânını açtı. Diğeri "öleceğini işitmiştir" dedi. Öteki ise "hâyır, henüz ömrü var" diyerek kaftânını üzerine örttü. Sonra evin damından çıkıp, gittiler... Kız kardeşi Ümeyye'yi uyandırdı. Rüyâsını anlatıp, "bana bir haber getirmişler. Fakat bana söylenmesine müsâade edilmemiş" dedi...
"Sana ne oldu?!."
Ümeyye bin Ebi Salt, kuşların dilini bilirdi. Bir gün şarâb içiyorlardı. Oradan geçen bir karga ses çıkardı. Ümeyye'nin rengi değişti. "Sana ne oldu" dediler. "Eğer şu karganın garib sözü doğru ise, şarâb sırası bana gelmeden ben ölürüm" dedi. Onun söylediklerinin doğru çıkmaması için şarâb sırasında acele davrandılar. Sıra Ümeyye'nin yanındaki kimseye geldiği sırada, Ümeyye yere düştü. Kaftânını üzerine örttüler. Bir müddet sonra bakdılar ki ölmüş!
Ne diyelim, İslam büyükleri; "İyiliğe elverişli olmayan kimse/Fâidelenemez Peygamberi de görse" buyurmuyorlar mı?..