Alnında Parlayan, Son Peygamberin Nurudur

Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” ve bütün Peygamberlerin “aleyhimüsselâm” babalarının ve analarının hiçbiri kâfir değil, aşağı kimseler değildi. Şu’arâ sûresi, 219. âyetinde meâlen, (Sen, yani senin nûrun, hep secde edenlerden dolaştırılıp, sana ulaşmıştır) buyuruldu. Ehl-i sünnet âlimleri “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn”, bu âyet-i kerîmeyi tefsîr ederken, (Bütün ana ve babalarının mümin ve günâhsız olduğunu) anlamışlardır. Abdullah bin Abbâs’ın “radıyallahü anhümâ” bildirdiği hadîs-i şerîfte, (Benim dedelerimin hiçbiri zinâ yapmadı. Allahü teâlâ, beni, tayyib, iyi babalardan, temiz analardan getirdi. Dedelerimden birinin iki oğlu olsaydı, ben bunların en hayırlısında, en iyisinde bulunurdum) buyuruldu. İslâmiyyetten önce Arabistân’da zinâ çok olurdu. Bir kadın, bir kimse ile nice zamân metres olarak yaşar, sonra evlenirdi. Âdem aleyhisselâm, öleceği zamân, oğlu Şit aleyhisselâma dedi ki: (Yavrum! Bu alnında parlayan nûr, son Peygamber olan Muhammed aleyhisselâmın nûrudur. Bu nûru, mümin, temiz ve afîf hanımlara teslîm et ve oğluna da böyle vasiyet et!) Muhammed aleyhisselâma gelinceye kadar, bütün babalar, oğullarına böyle vasiyet etti. Hepsi, bu vasiyeti yerine getirip, en asîl, en kibâr kız ile evlendi. Nûr, temiz alınlardan, temiz kadınlardan geçerek, sâhibine yetişti.) Allahü teâlâ, Tevbe sûresinde, kâfirlerin necis, pis olduğunu bildiriyor. Resûlullahın dedelerinden birinin iki oğlu olsa, yâhud bir kabîle iki kola ayrılsa, Hâtem-ül-Enbiyânın soyu, en şerefli ve hayırlı olan tarafta bulunurdu. Her asırda, onun dedesi olan zât, yüzündeki nûrdan belli olurdu. Hazret-i Alî'nin “radıyallahü teâlâ anh” bildirdiği hadîs-i şerîfde, (Âdem aleyhisselâmdan babam Abdüllah'a gelinceye kadar, hep nikâhlı ana babalardan geldim. Hiçbir babamın nikâhsız, yanî zinâ ile çocuğu olmadı) buyuruldu. Resûlullah, Adnân’a kadar olan yirmibir babasının ismini bildirdi ki, şunlardır: Resûlullahın babası Abdullah’tır. Abdullah’ın babaları sıra ile, Abdülmuttalib ve Hâşim ve Abdü-Menâf ve Kusayy ve Kilâb ve Mürre ve Kâ’b ve Lüveyy ve Gâlib ve Fihr ve Mâlik ve Nadr ve Kinâne ve Huzeyme ve Müdrike ve İlyâs ve Mudar ve Nizâr ve Me’add ve Adnân.