FAKİR BABASIYDI...
Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi, ilim ve fazilet yönüyle yüksek derece ve güzel ahlâk sâhibiydi. Devlet adamları kendisine çok iltifât ederlerdi. Mal ve mevkiini Müslümanların hizmetine vermişti. İlmiyle amel eden âlimlere çok ikrâm ve ihsânlarda bulunurdu. Fakir, yetim ve kimsesizlere elinde olanları tasadduk edip verirdi. Talebelerini yetiştirmek ve terbiye etmek husûsunda özel ihtisâs sâhibiydi. Onları tatlı dil ve güler yüzle terbiye ederdi.
Şeyh Sâlih Ömer bin Zeyd şöyle nakleder:
"Memleketimden, kendime saâdet yolunu gösterecek bir rehber aramak üzere çıktım. Terim'e vardığım zaman beni Şeyh Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi'ye götürdüler. O zâtın hizmetinde bulundum, bir müddet sohbetinde kalıp istifâde ettim. Beni kendine o derece bağladığından başkasına gidecek hâlim kalmadı. Hocam devamlı zikir ile meşgûl olur. Bâzan zikrin verdiği hal sebebiyle kendinden geçerdi. Çoğu kere "Allah" dediği zaman elindeki tesbih tanelerinden her biri dört parçaya bölünürdü. O parçalardan birisi bir kimseye isâbet ederse ona elem verirdi. Huzûrunda bulunanlar kırılan parçaları toplarlar, yaraların tedâvisi için kullanırlardı...

"BU SENİN ZEVCENDİR!.."
Ahmed bin Hüseyin bin Abdullah Ayderûsi'nin pek çok kerâmeti meşhûr olmuştu. Seyyid Ahmed bin Şeyhu'l-Ayderûs babasını ziyâret için Hindistan yolculuğuna çıkacağı sırada Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi'ye vedâ için gelince, söz arasında kızı Fâtıma'nın ismi geçti. Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi ona; "Bu senin zevcendir" buyurdu. Halbuki Fâtıma Hâtun bir başkasıyla evliydi...
Ahmed bin Şeyh Ayderûs Hindistan'a gidip babasını ziyâret etti ve Terim'e döndü. Kocası vefât etmiş olan Fâtıma Hâtunla evlendi. Böylece Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi'nin kerâmeti ortaya çıktı...
Talebelerinden Sa'id bin Sâlim bin Şevvaf hocasına; "Benim ölümümün memleketimde olmasını temenni ediyorum" dedi. Ahmed bin Hüseyin Ayderûsi talebesine buyurdu ki: "Sen Mişkâs adı verilen mahaldeki Verdetü Mesic'de vefât edeceksin." O talebesi, denilen yerde vefât etti.