Âlimlerin çoğuna göre, kadın veya erkek, çocuk veya büyük bir Müslüman, Resûlullah efendimizi çok az da olsa, bir kere görürse, kör olan, bir kere konuşursa ve iman ile vefât ederse, buna sahâbi denir. Kâfir iken görüp de, Resûlullahın vefâtından sonra imana gelen veya Müslüman iken görüp, sonra mürted olan, sahâbi değildir. Ehl-i sünnet âlimleri, Eshâb-ı kirâmın üstünlük sırasını üçe ayırmıştır.

1- Muhâcirler: Mekke şehri alınmadan önce, Mekkeden veya başka yerlerden, vatanlarını, memleketlerini terk ederek, Medine şehrine hicret edenlerdir. Bunlar, Resûlullahın yanına iman ile gelmiş veya gelince iman etmişlerdir. Amr ibni Âs hazretleri bunlardandır.

2- Ensâr: Medine şehrinde veya bu şehre yakın yerlerde ve Evs ve Hazrec adındaki iki Arab kabilesinde bulunan Müslümanlara (Ensâr) denir. Çünkü Resûlullah Efendimize her türlü yardımda ve fedakârlıkta bulunacaklarına söz vermişler ve sözlerinde durmuşlardır.

3- Diğer Eshâb-ı kirâm: Mekke şehri alındığı zaman ve daha sonra, Mekke'de veya başka yerlerde imana gelenlerdir. Bunlara Muhâcir ve Ensâr denmez. Yalnız sahâbi denir. Muhâcirler Ensârdan, Muhâcirlerin önce gelenleri, Ensârın önce imana gelenlerinden ve Ensârın önce gelenleri, Muhâcirlerin sonra gelenlerinden daha üstün olduğu ve fakat, sonra imana gelen nice sahâbinin, önce imana gelenlerden üstün olduğu yazılıdır. Meselâ, Hazret-i Ömer ve Bilâl-i Habeşi, kendilerinden önce imana gelen nice Sahâbiden daha üstündürler.

Ehl-i sünnet âlimleri, söz birliği ile bildirmiştir ki, Eshâb-ı kirâmın en üstünleri, Resûlullahın dört halifesidir. Bunlardan sonra en üstünleri, Aşere-i mübeşşereden, yâni Cennet ile müjdelenmiş olan on kişiden geri kalan altısı ile Hazret-i Hasan ve Hüseyin'dir. Bunlardan sonra en üstünleri bu oniki kişiden başka, Bedir gazâsında bulunan üçyüzonüç (313) Sahâbidir. Bunlardan sonra üstün olan, Uhud gazâsında bulunan yediyüz (700) kahramandır. Bunlardan sonra üstün olan hicretin altıncı senesinde, ağaç altında Resûlullaha, (Ölmek var, dönmek yok) diye söz veren bindörtyüz (1400) kişidir. Bu sözleşmeye (Bi'at-ı Rıdvân) denir.