Ebû Ali hazretleri buyurdu ki: "Fâsıklarla (açıktan günah işleyenlerle) arkadaşlık etmek öyle hastalıktır ki; devası, fâsıklarla olan beraberliği terk etmekle mümkündür."

"Allahü teâlâyı hatırlamakta, O'nu zikretmekte ihlâs sahibi olan Allahü teâlâ yaptığı ibadetlerin duymak nimetini ihsân eder. Eğer bu lezzetin zevki ile bu nimetlere Allahü teâlâ daha çok nimet ihsân eder. Allah yolunda yürümek, o kimseye kolay gelir. Eğer şükretmezse veya noksanlık olursa, o zaman o nimetlerin hepsi elinden gider."

"Bir kalpte Allah korkusu yerleşirse, o kimsenin dilinden lüzumsuz bir kelime çıkmaz."

"Bir kimse, Allahü teâlânın rızâsından başka her şeyden vazgeçip O'na yönelirse, Allahü teâlâ onu kimseye muhtaç etmez."

"Mu'tezile denilen fırkanın, doğru yoldan ayrılmasına sebep, Allahü teâlâyı akıl ile anlamaya, her şeyi akıl yoluyla izah etmeye kalkışmalarıdır."

"Niyet her şeyin başıdır. Hayırlı işler, iyi niyetlerle, güzel maksatlarla yapılırsa çok sevap olur. Böyle kimseye, Allahü teâlâ doğruluk, sıhhat ve başka birçok nimetler ihsân eder. Kimin niyetinde zayıflık bulunursa bildirilen faydalara kavuşamaz."

Ehl-i sünnet âlimleri söz birliği ile bildiriyor ki: Peygamberlerin mucizeleri olduğu gibi, evliyânın da kerâmetleri vardır. Çünkü, peygamberlere tâbi olanları, onlara uyanları Allahü teâlâ çok sever. Onlara diri iken de, öldükten sonra da, kerâmetleri ihsân eder. Peygamberlerin ve evliyânın öldükten sonra da, mucize ve kerâmet göstermeleri, onların doğru söylediklerini daha iyi bildirmektedir. Çünkü, diri iken olan mucizeleri ve kerâmetleri gören düşmanlar, kâfirler, bunları başkasından öğrenerek yapıyorlar sanırlar. Fakat öldükten sonra hâsıl olan mucize ve kerâmetler için, böyle sanmak ve söylemek olamaz. Mucizeleri ve kerâmetleri, Allahü teâlâ yaratmaktadır. Yalnız O'nun kudreti ile olmaktadır. Peygamberlerine ve velilerine ihsân ederek, ikram ederek, onların sebebi ile, onların şefaatleri ile yaratmaktadır. Mucize; peygamberden, kerâmet ise, peygamberin yolunda olduğu bilinen sâlih müminden hâsıl olmaktadır.