Hasen Kadîb-ül-bân
Peygamber efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) bir hadis-i şerifte; "Ümmetim arasında her zaman kırk kişi bulunur. Bunların kalbleri Hazreti İbrâhim'in (aleyhisselam) kalbi gibidir. Allahü teâlâ onların sebebi ile kullarından belâları giderir. Bunlara ebdâl denir. Bunlar bu dereceye, namaz ile, oruç ile ve zekât ile ulaşmadılar. Cömertlikle ve Müslümanlara nasihat etmekle yetiştiler" buyurdu. Kadib-ül-bân hazretleri, buyurdu ki:
Himmet, bütün düşünceyi bir iş üzerinde toplamaktır. Büyükler buyurdular ki: "Bir işin hâsıl olması veya bir belânın kalkması için tamamen Allahü teâlâya yönelip istenirse, maksada kavuşulur." Meselâ hasta olan veya hastası olan kimse; "Yâ Şâfi" diyerek Allahü teâlâya yalvarır, himmetini şifâ hâsıl olması için sarf ederse, şifâ bulur. Fakir düşüp çaresiz kalınca, Allahü teâlânın isimlerinden olan "Gani" ismini, "Yâ Gani" diyerek söyleyip yalvarırsa, fakirlikten kurtulur. Allahü teâlânın isimlerini söyleyerek O'na yönelmek, kurtuluşa erdirir. Himmetin te'siri çok büyüktür. Eğer bir kimse yükselmek ve hakiki saadete kavuşmak için himmet sarf etse, buna kavuşur. Fakat himmetini dünyâ lezzetleri için sarf ederse, yolunu şaşırır. Büyükler buyurmuşlardır ki: "Kur'ân-ı kerime ve himmete karşı durmak mümkün değildir, durulamaz!"
Eğer bir kâfir bile düşüncesini, himmetini bir işin hâsıl olması için toplayıp devamlı o işin hâsıl olmasını istese, talep ettiği şeye gösterdiği himmet sebebiyle kavuşur. Himmeti, tesirini gösterir.
Peygamberler (aleyhimüsselâm), bütün varlıkları ile Allahü teâlâya yönelerek himmetlerini sarf edip, savaşlarda düşmanlarını perişan etmişlerdir, İbrâhim aleyhisselâmın ateşe atılırken gösterdiği tam himmet üzerine, Allahü teâlâ ateşe; "Ey ateş, İbrâhim'e serin ve selâmet ol!" (Enbiyâ-69) buyurdu ve ateş onu yakmadı.
"Dünyâya düşkün olmayanlarla, âhıret adamlarıyla oturmak, beraber bulunmak, çok tesirli ve fâidelidir. Önce tesiri anlaşılmasa bile, doğan bir çocuğun her gün yavaş yavaş büyüdüğü gibi, insan yavaş yavaş dünyâya düşkün olmaktan kurtulur."