Âl-i İmrân sûresinin 28. âyetinde meâlen, (Müminler müminlerden başka, kâfirleri sevmesinler. Onları seven, Allahü teâlâyı sevmiş olmaz. Dârülharbde, zarûret olunca, onlara dostluk göstermek câiz olur) buyuruldu. Tefsir-i kebir sahibi bu âyet-i kerimeyi güzel açıklamıştır. (Bu âyet, kâfirleri sevmeyi haram etti) demiştir.

Âl-i İmrân sûresinin 118. âyet-i kerimesi meâlen, (Ey müminler! Mümin olmayan kâfirlerle dost, arkadaş olmayınız!) ve Mücâdele sûresinin 2. âyet-i kerimesi meâlen, (Allahü teâlâya ve âhiret gününe inanan, Allahın ve Resûlünün düşmanlarını sevmez) ve Mâide sûresinin 54. âyet-i kerimesi meâlen, (Ey iman edenler! Yahudileri ve Hıristiyanları sevmeyiniz!) ve Mümtehine suresinin birinci âyeti meâlen, (Ey iman edenler! Benim ve sizin düşmanlarımızı sevmeyiniz) ve Tevbe sûresinin 72. âyeti meâlen, (Müminlerin erkekleri ve kadınları birbirlerini severler)dir. Bu âyet-i kerimeler de, kâfirleri sevmeyi haram etmektedir.

Müminin kâfiri sevmesi üç türlü olur: Birincisi, onun küfrünü beğenir. Bunun için sever. Bu muhabbet yasaktır. Çünkü, onun dininden razı olmuştur. Böyle muhabbet, imanı giderir. İkincisi, herkesle iyi geçinmek için, kâfire dost görünmektedir. Bu muhabbet memnû değildir. Üçüncüsü, ikisi ortasıdır. Onlara meyleder, yardım eder. Bu muhabbet küfre sebep olmaz ise de, câiz değildir. Çünkü bu muhabbet, zamanla dinini beğenmeye sebep olur. Müseylemetül-kezzâbın adamları iki sahâbiyi yakaladı. Birisine, (Muhammed'in peygamber olduğuna inanıyor musun?) dedi. Evet dedi. (Benim de peygamber olduğuma inanıyor musun?) dedi. Buna da evet dedi. Müseyleme, kendisinin Beni Hanife kabilesine peygamber olduğuna, Muhammed aleyhisselâmın Kureyş kabilesine peygamber olduğuna inanıyordu. Bunu serbest bıraktı. Diğerini getirdiler. Buna da sordu. Birinci suâle evet, ikincisine, ben sağırım dedi. Bunu öldürdü. Resûlullah haber alınca, (İkincisi, imanı üzere şehit oldu. Birincisi, Allahü teâlânın verdiği izne tâbi oldu) buyurdu.

Nahl sûresinin 106. âyet-i kerimesi meâlen, (İkrâh ile [korkutularak] kalbi iman ile dolu iken küfür söyleyen affolur) olup, ikrâh olunca, küfre izin vermektedir.