Muhabbet Denince... Şems-i Tebrîzî
Şems-i Tebrizi hazretleri, Mevlânâ'yı velilik makamlarının en yüksek derecelerine çıkarmak için elinden gelen bütün tedbirlere başvuruyor, her türlü riyâzet ve mücâhedeyi yaptırıyordu...
Günler bu şekilde devâm ederken, halk, Mevlânâ'nın hiç görünmemesinden dolayı hazreti Şems'e kızmaya başladı...
Bir gün bu söylenenleri Şems-i Tebrizi işitince, Sultan Veled'e; "Ey Veled! Hakkımda yine sû-i zan etmeye başladılar. Beni Mevlânâ'dan ayırmak için, söz birliği etmişler. Bu seferki ayrılığımın acısı çok derin olacak!" dedi...
1247 senesi Aralık ayının beşine rastlayan Perşembe gecesiydi. Mevlâna ile Şems hazretleri yine odalarında sohbet ediyorlar. Allahü teâlânın muhabbetinden ve çeşitli velilik makamlarından anlatıyorlardı... Bir ara kapı çalındı ve Şems hazretlerini dışarı çağırdılar. Şems-i Tebrizi, Mevlânâ'ya; "Beni katletmek için çağırıyorlar" dedi ve dışarı çıktı...
Dışarda bir grup kimse, bir anda üzerine hücûm ettiler. Şems-i Tebrizi hazretlerinin "Allah!" diyen sesi duyuldu. Mevlânâ hazretleri hemen dışarı çıktı, fakat hiç kimse yoktu. Yerde kan lekeleri vardı. Derhal oğlu Sultan Veled'i uyandırıp, durumun tetkikini istedi. Yapılan bütün araştırmalarda Şems-i Tebrizi hazretlerinin cesedini bulamadılar...
Kuyudaki cesedi buldular!
Bu cinâyeti işleyenler yedi kişi idi. Yedisi de kısa bir süre sonra çeşitli belâlara yakalanarak öldüler...
Bir gece Sultan Veled, rüyâsında Şems-i Tebrizi'nin cesedinin bir kuyuya atıldığını gördü. Şems-i Tebrizi hazretleri ona; "Ben falan yerdeki kuyudayım. Beni buradan alıp defneyleyin" buyurdu.
Sultan Veled uyanınca, yanına en yakın dostlarından birkaçını alarak, gördüğü kuyuya gittiler. Cesed hiç bozulmamıştı. Bulunduğu yerden alıp cenâze hizmetlerini gördüler...