Tasavvuf yolunda ilerlemek için her gün zikir yapmak şarttır. Büyüklerimiz zikri şöyle yaparlardı:

Namazda oturur gibi edeble otururlar, başını ve vücudunu azıcık kalbe eğer, gözlerini yumarlardı. Çünkü göz, kalbin kılavuzu gibidir. Göz ne ile meşgul olur ise, kalb de onunla meşgul olur. Bunun için, duygu organlarının hiçbiri bir şey duymamalıdır. Hiçbir uzvunu oynatmazlardı. Tesbihi alıp, sağ elinin başparmağı ile Allah, Allah diyerek, tesbih tanelerini atar. Kalbine bir düşünce gelmemesi için uygun göreceği gibi çabuk veya ağır ağır zikrederlerdi. Zikrin, kalbin yakınında olması lâzımdır.

Zikir günde en az beşbindir. Ramazân-ı şerifte onbeşbin, başka aylarda yedibin, mümkünse her zaman onbeşbin olurdu. Tasavvuf yolunda ilerlemek için, önce tövbe, sonra istihâre yapılırdı. Tövbe yapmak için kısaca;

"Yâ Rabbi! Bülûğum ânından şimdiye kadar yaptığım günahlara pişman oldum. Şimdiden sonra da, inşâallahü teâlâ hiç günâh işlememeye söz veriyorum" denir. Günâhlar ayrı ayrı sayılmaz. Sonra gusül abdesti alınır. Gusülden sonra, o gece "İstihâreye niyyet ettim" diyerek iki rekat namaz kılıp yatılırdı... Birinci rekatte (Kâfirûn), ikinci rekatte (İhlâs) sûresi okunurdu.

Her gün böyle zikrederlerdi. Tevfik, Hak teâlâdandır derlerdi. İstihâre namazından sonra şu dua okunur:

"Allahümme inni estehirüke bi-ilmike ve estakdirüke bi-kudretike ve es'elüke min fadlikel'azim fe inneke takdiru ve lâ akdiru ve ta'lemü velâ a'lemü ve ente allâmül-guyûb." Yedi gece böyle istihâre yapılır. Sonra, kalbe gelen şey yapılır. İstihâreden sonra abdestli olarak kıbleye dönüp yatılır...

Rüyada beyaz veya yeşil görmek hayra alamettir. Siyâh veya kırmızı görmek şerre alamettir denildi. İstihâre namazını başkasına kıldırmak sünnet değildir. İstihâre yapmasını öğrenmeli, bu sünneti kendisi ifâ etmelidir. Bedenle yapılan ibadetleri başkasına yapdırmak caiz değildir.