Bir gün Resûlullah efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) fitneleri, büyüklüğünü ve şiddetini bildirdi. Ali bin Ebi Tâlib (radıyallahü anh) dedi ki: "Ondan kurtuluş yolu nedir? Yâ Resûlallah!" Resûlullah efendimiz buyurdu ki: "Allah'ın kitabıdır. Onda sizden öncekilerin, sonrakilerin ve sizin hâliniz bildirilmiştir. Onu terk edenleri Allah helâk eder. Allahü teâlâdan başkasından hidâyet isteyeni, Allah sapıttırır. O Allah'ın sağlam bir ipi, hikmetli zikri ve cinlerin duyunca 'Bizi hayrette bırakan, hidâyete ulaştıran Kur'ânı dinleyip ona imân ettik' dedikleri, lisanların onun için aynı şeyi söylediği, o çok okunduğunda bıktırmayandır."

Ebüdderdâ'nın (radıyallahü anh) Rahmân sûresi 29. "Her gün O, bir iş üzere olan" âyet-i kerimesi hakkında rivâyet ettiği hadis-i şerifte, Resûlullah efendimiz "O'nun işi günah affetmek, bir sıkıntıyı gidermek. Bir kavmi yüceltmek ve diğerini alçaltmaktır" buyurdu.

Yûsuf bin Meysere buyurdu ki: Îsâ aleyhisselam buyurdu ki: "Şeytanın kendisi muhakkak dünyâ ile beraberdir. Hilesi mal ile beraberdir. Zinetleri heva ve heves (arzular) mal ile beraberdir. Neticeye ulaşması da şehvetlerdedir."

Levh-il-mahfûzda yazılıdır ki: "Muhakkak, şüphesiz Ben, Allahım, Rahmân ve Rahim olan Ben'den başka ilâh yoktur. Ben merhamet ederim ve çok çok rahmet ederim. Rahmetim gadâbımı, affım cezalandırmamı aşmıştır."

Heysem bin imran diyor ki: "Yûnus bin Meysere bir gün güneş batarken şöyle duâ ediyordu: Yâ Rabbi! Bana senin yolunda şehid olmayı nasib et."

Onun bu duâsına çok şaşırırdım. Çünkü nasıl şehid olacaktı. Zira âmâ idi. Bir müddet sonra işittim ki, 132 (m. 749) senesinde Abdullah bin Ali'nin Şam'a girdiği sırada şehid edilmişti. Abdurrahmân bin Velid diyor ki:

"Yûnus bin Meysere'den işittim, vefatı sırasında şu beyitleri söylüyordu: Sâlih insanlar gitti. Geriye bu pis zamanın insanlarının kötü kokusu kaldı..."