Ezan-ı Muhammedi, yâni sünnete uygun okunan ezan büyük bir nimettir. Tâzim edilmesi lâzım gelen büyük lutf-i ilâhidir. Ezan, İslâm dininin doğuşunda yoktu. Eshâb-ı güzin dediler ki: Yâ Resûlallah! Namaz vakitlerini bize bildirmek için bir şey olsa... O gece Bilâl Habeşi (radıyallahü anh) rüyâsında gördü ki, gökten iki kişi inip abdest aldılar. Biri ezan okudu ve kamet getirdi ve biri de imam oldu. Namaz kıldılar. Ondan sonra da, göklere doğru yükselip gittiler. Bu rüyâyı gelip Resûlullaha (sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem) söyledi. Resûl-i ekrem de, Eshâb-ı kirâm toplu bir hâlde iken, bu rüyâyı nakleylediler ve buyurdular ki: (O gördüğün melek ne dedi?) Bilâl cevaben, (O melek, iki elini kulağına koyup Allahü ekber, Allahü ekber, Allahü ekber, Allahü ekber, eşhedü en lâ ilâhe illallah, eşhedü en lâ ilâhe illallah, eşhedü enne Muhammeden resûlullah, eşhedü enne Muhammeden resûlullah, hayyealessalâh, hayyealessalâh, hayyealelfelâh, hayyealelfelâh, Allahü ekber, Allahü ekber, lâ ilâhe illallah) dedi. Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) de: (Ben de, bu gece rüyâmda böyle gördüm) dedi. Eshâbdan bu rüyâyı görüp haber verenler oldu. Resûl-i ekrem buyurdu ki:

(O gördüğünüz kardeşim Cebrâil'dir. Namazın vakitlerini öğretti. Diğeri de, Mikâil'dir. İmâm olup namaz kıldılar.)

Resûlullah buyurdu ki: (Ezan okunurken şu duâ okunsun: "Ve ene eşhedü en lâ ilâhe illallahü vahdehu lâ şerikeleh ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve resûlüh ve raditü billahi rabben ve bil İslâmi dinen ve bi Muhammedin sallallahü aleyhi ve selleme resûlen nebiyyâ.")

Dinimize uygun okunan ezan-ı Muhammediyi işitince, kemâl-i hurmetle dinleyip ezandan sonra bu duâyı okuyan kimsenin günahları her ne kadar çok olsa yine affolunur. Yine buyurdular ki:

(Ey benim ümmet-ü eshâbım! Ezan bitince bu duâyı dahi okuyunuz: "Allahümme rabbe hâzihidda'vetittâmmeti vessalâtil kâimeti âti Muhammedenil vesilete vel fazilete veddereceterrefi'ate veb'ashu mekâmen mahmûdenillezi vaadtehu inneke lâ tuhlifül miâd.") Bu duâyı güzelce okuyan kimseye verilecek sevap büyüktür.

Hazret-i Âişe (radıyallahü anha) her zaman ezanı dinlerdi. Sordular: "Ey müminlerin anası! Niçin ezan okunurken işini terk ediyorsun?" (Ben Resûlullahtan işittim "Ezan okunurken iş işlemek dinde noksanlıktır" buyurdu. Onun için ezan okunurken işimi terk ederim) dedi.