Ebû Sa’îd-i Hudrî “radıyallahü anh” buyurdu ki: Resûlullahın hayâsı, bâkire İslâm kızlarının hayâlarından dahâ çoktu.

Enes bin Mâlik “radıyallahü anh” diyor ki: Resûlullah efendimiz bir kimse ile müsâfeha edince, o kimse elini çekmedikçe, mübârek elini ondan ayırmazdı. O kimse, yüzünü çevirmedikçe, mübârek yüzünü ondan çevirmezdi. Bir kimsenin yanında otururken iki diz üzerinde oturur, ona saygı olmak için mubârek bacağını dikip oturmazdı.

Enes bin Mâlik diyor ki: Resûlullah insanların en güzel huylusu idi. Beni bir gün, bir yere gönderdi. Vallahi gitmem dedim. Fakat, gidecektim. Emrini yapmak için dışarı çıkdım. Çocuklar sokakta oynuyordu. Onların yanından geçerken arkama baktım. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” arkamdan geliyordu. Mubârek yüzü gülüyordu. (Yâ Enes! Dediğim yere gittin mi?) buyurdu. Evet gidiyorum yâ Resûlallah “sallallahü aleyhi ve sellem” dedim.

Abdullah İbni Mes’ûd (radıyallahü anh) şöyle rivâyet etti: “Resûl-i ekrem, bir gam ve düşünce geldiği zaman, (Yâ Hayyü, yâ Kayyûm birahmetike estegîsü) demeyi emretti.

İbn-i Mes’ûd (radıyallahü anh) rivâyet etti: Resûlullah buyurdu ki: “Bir kimse, karşılığını Allahü teâlâdan bekleyerek aile efradı için harcama yaparsa, bu onun için sadaka olur.”

Abdullah bin Amr bin As (radıyallahü anhüma) rivâyet etti: Resûlullah buyurdu ki: “Allahü teâlâ, ilmi, kullarından (kulların gönlünden) çekip almaz. Fakat âlimleri alır. Hiçbir âlim kalmayınca, insanlar, câhil kimseleri reis yaparlar (onların peşinden giderler). Onlara sorarlar. Onlar da ilimsiz fetvâ verirler. Kendileri saptıkları gibi başkalarını da saptırırlar.”

Ebû Hüreyre (radıyallahü anh) rivâyet etti. Resûlullah efendimiz buyurdu ki: “Gece ve gündüz nöbetleşe aranıza inen melekler vardır. Sabah ve ikindi namazlarında bir araya gelirler. Sonra içinizde kalmış olanlar semâya yükselirler. Allahü teâlâ olanları daha iyi bildiği hâlde bu meleklere; (Kullarımı nasıl bıraktınız?) diye suâl buyurur. Melekler de; (Onları namaz kılarken bıraktık. Nitekim namaz kılarken bulmuştuk) cevâbını verirler.”